Roleplay Gerçekçiliği, Karakter Yapıları ve Kültürler HK. Beyin Fırtınası

[chaos asap]

kusurlar ve dertler sizi daha çok öne çıkarır&rol yaparken farklı varyasyonlar kazanırsınız ve bakış açılarınız olur, buna ek olarak yaşantılarınızı çizgi film evrenlerinde olduğu gibi tek seferlik sürdürmek yerine karaktere iz bırakmasını sağlamanız bu mecrada daha çok takdir toplayacaktır, tıpkı gerçek hayattaki gibi bizim için önemli sayılan olaylar her eylemimizde kendini belli eder -borca batan/meteliksiz bir karakterin sürekli istemediği sohbetlere maruz kalması, angarya işler yapması ya da her alişverişinde etiketlere bakması vs. (maalesef) gündelik hayatta maruz kaldığımız duygunun örneklerinden biridir-

Ocak 24 tarihinde chaos asap tarafından düzenlendi

[olimpikkk]

Rehberlerde gördüğüm Böyle olmalısınız, bunu yapmalısınız, şöyle yapın, böyle çete kalmadı gibi laflar canımı sıkıyor. Ben zaten rol yapmak için buradayım, gerçeği tam anlamıyla yansıtma oyunu oynamıyoruz. Gerçeği tam anlamıyla yansıtacaksak müzisyen rolü yapan herkesin bu rolü derhal bırakması lazım çünkü şarkı kayıt alma süreçlerinizi bile yansıtmıyorken bir anda şarkı paylaşıyorsunuz, mix mastering ve yayınlama sürecinden bir habersiniz mesela ama adı üstünde rol yapıyoruz ve her şey yüzde yüz yansıtılmamalı. Tabii ki kayıt süreçlerini yanıstmanız on numara olur bunu da öneriyorum bu arada, en azından kayıt süreci ile alakalı ss alabilirsiniz. Bilgisayar başındaki kimliğimizle değil bilgisayarın içindeki kimliğimizle rol yapıyoruz. Bu yüzden herkesin kusursuz rol algısına uymak zorunda değiliz. (Kurallara uyup kurallar dahilinde hata yapmadığımız sürece). Yazılacak çok şey var aslında ama okumaya geldim. Manifestonun dediklerine birebir katılıyorum.

[sledgehammer]

roleplay spontane ve kusurluyken güzeldir. Birinin bu konuyu açması gerekiyordu.

[karizmatik devrimci]

rocco vicetti karakterim ile ita-ame'deki bu kusursuz davranma, the sopranos dizisinden ötürü 90'lar ve 2000'ler kıyafet modasının, little italy'de resmi takılma algısının önüne geçmeye çalışıyorum. karakter tanıtımımı incelerseniz; karakterim 2001 doğumlu, cosa nostra bilmiyor, sıradan bir aileden geliyor, uyuşturucu kullanıyor, eskortlara para yediriyor.

social'a bakarsanız karakterimin müstehcen fotoğrafları var. karakter tanıtımımda zencilerle parti yapıp, arkadaş olmaya çalışırken dayak yeme rolü var. silah görünce kaçtığı rol var. little italy'de hırsızlık yaptığı için dayak yeme rolü var. partilere gittiği roller var. hatta attardi'de rol yaptığım için zorla birini ck ettirdiler bana. karakterim salya sümük ağlayıp, sinir krizleri geçiriyor. intiharın eşiğine geliyor. işlediği cinayetten sonra depalma'nın isteği üzerine karakterimin yüzü değiştiriliyor ve altına lüks araç veriliyor. karakterimin yaşantısı tamamen değişiyor. ((arabayı ve yüz değişmini ben satın aldım. ancak role depalma'nın isteğiyle oldu diye yansıttık.))

 

velhasıl...ben isteseydim saçları dökük, çirkin, ablak suratlı, paltolu, deri ceketli, güzel takımlı skinler ayarlayabilirdim. sopranos repliklerini copy paste yapıp rolleyebilirdim. sert, kavgacı, gotti havalarında takılan adam rolü de yapabilirdim.((zamanında bu saydıklarımın hepsini yaptım.)) ya da her şeyi doğru yapıp yukarıdaki dayak yeme, hırsızlık yapma, kaçma, zorbalanma gibi rollere karakterimi hiç sokmayadabilirdim. ama outsider rolü yapıyorum.

 

outsider, guido, asso...bu rütbeler, rütbe bile değil. çok anlamlar yüklemeyin. outsider-asso rolü yapıp sert adam, racon bilen adam rollerine bürünmeyin. mesela outsider, guido, asso rolü yapıp capo gibi gezmeyin etrafta. 

 

tekdüze rolde kalmayın. farklı şeyler deneyin. ben her türlü rolü yaptım. her konsepti denedim. roleplay konusunda kendime güvenim tam. ama bir tane dangalak çıkıyor bana akıl veriyor. konsept öğretmeye kalkıyor. işte bu beni kızdırıyor. 

 

karakter tanıtımım incelemek isteyen olursa yukarıda bahsettiğim rollere bakabilir.

 

Ocak 24 tarihinde karizmatik devrimci tarafından düzenlendi

[Boogeyman]

Karakter gelişimi, backstory’si ve yönettiğimiz karakterlerin kişisel özelliklerini belirleyerek rol yapmak, aslında hem birlikte rol yaptığınız diğer oyuncuların hem de sizin rolden aldığınız keyfi inanılmaz derecede arttıran bir olaydır. Ancak günümüz roleplay kavramında artık buna dikkat edilmediğini görmekteyim. Roleplay, benim için bir nevi metod oyunculuğudur. Spontanedir ve işin içerisine çoğu zaman duygularımızı ve kendi içtenliğimizi de katıyoruz.

 

Karakter gelişiminin televizyon ve sinema dünyasında da örneklerini sıklıkla görmemiz mümkündür. Örneğin; Breaking Bad dizisindeki Walter White karakterinin, sümsük, vur ensesine al lokmasını seviyesinde bir lise kimya öğretmeniyken, ölmek üzere olduğunu öğrenmesiyle birlikte bir uyuşturucu baronuna dönüşmesini izledik. Aynı dizideki Jesse Pinkman karakterinin ve daha sonra spin-off’u çekilecek olan Saul Goodman karakterlerinin de karakter gelişimlerine tanık olduk. Türkiye’den örnek verecek olursak, Behzat Ç. dizisindeki Cevdet karakterine örnek verebiliriz. İlk bölümlerde polisliğe başlama motivasyonu işsiz kalmış olması olan bir ziraat mühendisiyken, dizinin ilerleyen bölümlerinde iyi bir cinayetçi olması da güzel bir örnek.

 

Kendimden örnek verecek olursam; karakterim sunucunun ilk günlerinde, tüm yaşamını Manhattan’da ailesiyle birlikte geçirmiş, babasının işinden dolayı durumu iyi, züppe, çocuksu ve hayatında hiç sorumluluk almamış bir ergen iken, şu an Rockstar Studio’da bir sanatçı ve aynı zamanda direktörlük yapıyor. Sunucunun ilk açıldığı günden bugüne kadar uzanan süreçte, karakterin farklı yaşamlara ve farklı hikayelere tanık oluşu, kendi adına ve çevresindekiler adına ağır sorumluluklar almasıyla birlikte bir kırılma noktası yaşamaya başladı ve tüm bu süreç tamamen spontane bir şekilde gerçekleşti.

 

Backstory ve karakter gelişimi bu yüzden önemlidir. Monitörün başında nasılsam, roleplay’de de öyle olmak bana pek mantıklı gelmiyor, dürüst olmam gerekirse.

 

İnsanların iyi özellikleri de olabilir, kötü özellikleri de olabilir. Aynı şekilde yönettiğimiz karakterlerin de belirli kişisel özelliklerinin olması gerektiği görüşündeyim. Bu tabii ki role yansıtabileceğimiz en mümkün mertebede tutulmalıdır.

 

(Örn: Eşcinsel bir karakter yönetmek istiyorsam, illa Kerimcan Durmaz gibi ortalıkta gezmenin alemi yok. Neil Patrick Harris de eşcinseldir mesela, ama dışarıdan baktığın zaman normal bir insan dersin.)

 

Karakterinizin balığa veya herhangi bir farklı yiyeceğe, bir baharata veya bir sebzeye alerjisi de olabilir. Temastan hoşlanmıyordur ve temasta bulunan insanlara kızıyordur. Mesela, bu tarz şeyler de gündelik hayatta mevcuttur. Fakat bu tarz şeylerde rol içindeki tepkileri abartmadan ve daha olağan şekillerde vermek esas önemli noktadır.

[Steven]

Genel olarak roleplayin en büyük yarası olan robotlaşmadan bahsedilmiş.

 

Ara verdikten sonra tekrar başladığımda gördüğüm şeylerden en garibi "en iyisini ben biliyorum" mentalitesine sahip oyunculardır. Öyle ki bu oyuncular karakteriyle kendi OOC bilgilerini içselleştirerek buna göre oyun oynuyorlar. Kendi OOC bilgisi yönetmiş olduğu 16 yaşındaki çeteci karakterin ya da yeni bir polis memurunun üzerine çıktığında bu sorun artarak devam etmiş oluyor.

 

Başlangıçta basit gibi görünen, hatta kimilerinin "vay be" diyerek imrendiği "en iyisini ben biliyorum" kafası ne yazık ki ileride büyük bir ego ve kazanma hırsına dönüşüyor. Öyle ki bu isimler ileride kendileriyle ortak kafada olan, platforma yeni dahil olmuş oyuncuların dikkatini bir şekilde çekiyor ve oyun dışı bir çeteleşme başlıyor. 

 

 

[orient]

Akıllarında hata yapmalarına rağmen rol dünyasındaki statülerini nasıl koruyacaklarına dair soru işaretleri olan arkadaşlar varsa şu anda canlandırmakta olduğum karakter olan Powell'in tanıtımına göz atmayı isteyebilirler. SD oluşumunda rol yapıyor olmama rağmen oluşum kurallarını çiğnemeden, karakterin iç dünyasını ve yaşadığı zorlukları psikolojik olarak yansıtan bir senaryo yazdım. Bu postu kendimi övmek için atmıyorum fakat hatalarından ders çıkartıp iyi işlere yönelen bir karakterin yönetimi konusunda fikir sahibi olunmasını sağlayabilir. Dipten başlayıp yavaş yavaş yükselen karakterler canlandırmanın keyfi başkadır. 

 

Canlandırılan karakteri duygusal, baskı altında veya sıkıntılarla boğuşan biri olarak kurgulamak bahsi geçen karakteri ezik yapmaz. Bu algıyla çok sık karşılaşıyoruz ve çağdaş dünyanın mükemmeliyetçi ve şatafatlı imaj dünyasının bunda etkisi yadsınamayacak raddede fazladır diye düşünüyorum. Tabii yine gerçek hayata bakacak olursak başarılı insanlar kraliyet ailesine doğup bal börekle beslenen kişilerden değil, hayatta karşılaştığı problemleri kendi yöntemleriyle aşan kişilerden oluşuyor. Bu bakımdan rolsel problemlere sahip olmak gerçekten de bana kalırsa elzem. 

 

Daha da ileri giderek Vice serüvenini de buna örnek verebiliriz. SAMP v2 oyuncusuyum, pikseli sayılan o mor ışıklı caddelerden Türk topluluğunun sistemleriyle ve yönetimiyle incisi haline gelmiş bir mecradayız. Bugünlere zorluk çekilmeden gelinmedi. @Manifesto ya da Flaviano gibi geliştiriciler uykusuz kaç gece geçirdiklerini yine bizzat kendileri biliyorlardır. Başarıya erişmek zorluklara katlanmayı öğrenip adapte olmakla doğrudan ilişkilidir, o yüzden rol içerisinde de feleğin çemberinden geçmeden başarılı, hatasız olmak bence çok makul değil. 

 

Kaldı ki her şeyi bir kenara bırakırsak rol evreninde amacı hatasız ve mükemmel olmak olmayan karakterlerin de canlandırılması mümkün ve değerlidir. Gerçekçilikten konuşuyorsak spor arabaya binmekten ziyade ayın sonunu getirmekten memnuniyet duyabilecek çok insan var. Amerika'da da bu böyle. Bu yüzden karakterlere kusur, eksiklik falan katmak benim nezdimde fakir edebiyatına varmadığı müddetçe iyidir, hoştur, makbuldür. Yine de belirtmek gerek, bunlar benim fikirlerim. Mesela fakirliği güzelleyip duygu sömürüsü yapan Kübalı komünist evsiz bir karakter vardı, güzel bir çeşitlilik kayıyordu sunucudaki rol ambiyansına. Her şey mümkün. 

Ocak 25 tarihinde orient tarafından düzenlendi
imla

[Galahad]

"Kusursuzluk özentiliği" kısmına dibine kadar katılıyorum. İnsanlar "ben en iyisi olacağım" diye o kadar zorluyor ki realite kısmını atlıyor/unutuyorlar. Bu noktada monitörden uzaklaşıp aynaya bakmak lazım. Şu yaşıma geldim, bu yaşıma gelene kadar ne yaşadım, ne oldum diye. Buradan yola çıkarak empati yapmalı ve karakterini öyle yönlendirmeli bence. Her eline silah alan mafya babası kesiliyor, racon kesiyor. Her arkasına 3-5 kişi alan dokunulmaz kompleksine girip kendi kendine rolleniyor. Realiteyle özdeşleşip karakterlerini her ne kadar bir noktadan başlatsalar dahi karakter gelişimine önem verilmesi gerekiyor ki hem oynadığı karakter zevk versin hem o gelişim, başarmışlık duygusunu tadıp sürekliliği olsun yaptığı rolün.

Onun dışında ben şahsen 2015'den beri samp/fivem/rage dahil bir çok sunucuda rol yaptım, uzun süredir bu camiadayım. Fakat nerede oynarsam oynayayım, nereyi deneyimlemiş olursam olayım; belirli bir güruh harici maalesef bu kültür işini beceremiyoruz. Kadın rolü yapanlar ya kezban rolü yapıyor yada dozu kaçırıp sürtük rolü yapıyor, bunun ortasını tutturamıyorlar. TR'de 2 ilgi ve yorum alan kız gibi rollenip  gereksiz egolara girip böyle rolleniyorlar. Erkekler de genelde önüme gelen kadına yürüyeyim elbet biri düşer mentalitesinde hareket ediyor, birilerine yapışma çabası içerisine giriyor. Türkler olarak kültür olayına da düşmeliyiz, gerekirse yaptığımız roller üzerine yabancı dizi/filmler izleyip kendimize çıkarımlar çıkarmalı ve kültürü öğrenmeliyiz daha düzgün bir rol ortamı için. Bu görev hepimize düşüyor.
Hele kendine bir grup belirleyip onun dışında rol yapmayan, o gruptan oyuncular oyunda yokken 2-3 araç turu atıp sonra oyundan çıkanlar yok mu. Onlara hiç lafım yok zaten.

[Manifesto]

Harika yorumlarınız için teşekkür ediyorum öncelikle. Yönetim olarak bu konuya paralel bir mevzuda aldığımız yeni kararı da şöyle bırakalım,