Penguen Oluşturuldu: Temmuz 31 Oluşturuldu: Temmuz 31 (düzenlendi) Evan Roger – Bir Dövmenin Ardındaki Adam Evan Roger – Bir Dövmenin Ardındaki Adam 1996 yılında Kanada'nın Ontario kıyısında, sessiz bir kasabada dünyaya geldi Evan Blackwood. İlk hatırladığı kokular; talaş, motor yağı ve kahveydi. Babası marangozdu — elleri küt, ses tonlaması az, ama her hareketi bir anlam taşırdı. Evan küçük yaşlarda öğrendi ki bazı adamlar çok konuşmaz, sadece inşa ederler. Ama çocukluk kısa sürdü. Henüz ergenliğe yeni adım attığında, babasını ansızın kaybetti. O günden sonra ev sessizleşti. Sanki babasının ölümüyle birlikte evdeki ses, renk ve zaman da çekilmişti. Bu sessizlikte onu ayakta tutan kişi annesiydi. Hem güçlüydü hem yorgun, ama asla vazgeçmedi. Evan’ı da vazgeçmemek üzere büyüttü. Sanata olan ilgisi, kaybın acısıyla birleşince başka bir biçime büründü. Üniversitede görsel sanatlar okudu. Ama fırçanın taşıyamadığı bazı şeyleri, dövme iğnesi taşıyabiliyordu. Deri, ona göre bir tuval değil, bir arşivdi — acıların, anıların, kayıpların arşivi. Her çizgide, bir iz; her iğnede, bir hatırlama. Heineken içmeyi tercih ederdi. Çünkü fazla çeşide ihtiyacı yoktu. 96 model Mustang’ine binip şehirden uzaklaştığında ya da chopper’ına atlayıp otoyolda rüzgârı göğüslediğinde, kendini babasına bir adım daha yakın hissederdi. -O yolculuklar, geçmişi unutmak için değil, onunla barışmak içindi. (Diary-380) Sandy Shores – Fular ve Sessizlik Evan, Los Santos’a fazla plan yapmadan geldi. Bir tanıdık aracılığıyla, çöl kasabası Sandy Shores’ta bir motor işi için çağrılmıştı. Dövme stüdyosu geçici olarak kapalıydı, kafası da öyle. Değişiklik iyi gelecekti. Ya da öyle umuyordu. Garajın önüne geldiğinde ilk gördüğü şey, kumla kaplı eski bir muscle car’dı. Kaput açık, yanında siyah deri ceketiyle bir kadın duruyordu. Başında hafif dağınık bir atkuyruğu, ellerinde motor yağı. "Carolina Rosera" O an, zaman yavaşladı. Çünkü Evan, kadının dikiz aynasına bağlı kırmızı bir fulara takıldı. Bir an durdu, yaklaştı. Eliyle dokunmadı, ama gözleri oraya kilitlendi. Sessizlik uzadı. Carolina başını kaldırdı, onu izledi. Aralarında ilk kez bir cümle kuruldu, ama neredeyse fısıltıydı: “Sevdiğini kaybeden biri, hiçbir şeyi tamir etmeye çalışmaz… sadece durmasını ister.” Carolina bir an sustu. Gözlerini kaçırmadı. “Sen de mi kaybettin?” Evan başını yavaşça salladı. “Babamı. Sonra da kendimi. Sonra Kanada’yı.” O an, hiçbir jest yapılmadı. Ne sarılma, ne tokalaşma. Ama bir bağ oluştu. Sanki ikisi de yıllardır susup bu cümleleri duymayı bekliyordu. Carolina o gece onu garaja davet etti. Beraber bira içtiler — Evan Heineken’ini açtı, Carolina ise suskunluğunu. Müzik çalmadı, ama bir ritim vardı: ikisinin yorgun ama vazgeçmeyen kalpleri. Final, yoldaşlık Evan kısa süreliğine geldiği Sandy Shores’ta kalmaya karar verdi. Rosera'nın çevresi farklıydı: yarışçılar, mekanikler, kaçakçılar, kaçaklar. Ama Evan’ın sessizliği onlara derman gibiydi. Carolina içinse Evan, sadece güvenilir bir tamirci ya da sanatçı değil, sırtını yaslayabileceği ilk insandı. O günden sonra birlikte çalıştılar. Evan dövmeleriyle, Carolina direksiyondaki cesaretiyle anlatıyordu kendini. Bir sokak yarışından önce, Carolina kolundaki yara izini gösterdi. Evan bir tasarım çizdi: kırmızı fulara benzeyen ama sonsuzluk çizgisine dolanan bir motif. O dövme, Carolina’nın kolunda kaldı. -Geçmişin izini taşıyan, ama artık korkutmayan bir iz. Temmuz 31 tarihinde Penguen tarafından düzenlendi 2 Alıntı
Önerilen İletiler
Görüşmeye katıl
Şimdi yayınlayabilir ve daha sonra kayıt olabilirsiniz. Bir hesabınız varsa, şimdi oturum açın.