SULO Oluşturuldu: Temmuz 31 Oluşturuldu: Temmuz 31 TOKYO TASAKİ - YARIM KALAN HİKAYE “Bazen insanın en büyük düşmanı, geçmişinden kalan bir nefes olur.” Doğdum. Tokyo’da. Yıl 2001. Şubat’ın ortası. Hava soğuk muydu, bilmiyorum. Zaten o günle ilgili hiçbir şey hatırlamıyorum. Zaten hatırlamam gereken hiçbir şey de yokmuş aslında. Kim olduğumu bilmiyordum. Adım Tokyo... ama o bile benim değil belki. Sadece öyle dediler. Kabul ettim. İnsan, kendisine bile yabancı olabiliyormuş, bunu öğrendim. Beş yaşımda... oyun çağımda... satıldım ben. Bir sabah uyandım. Aile yok. Ses yok. Sadece beton duvarlar... kirli sesler... Ve o karanlık. Küçüktüm. Ama aptal değildim. Korkuyordum. Nefesim duruyordu bazen. Ama sonra... alışıyor insan. Ne kadar acımasız bir cümle, değil mi? "Alışıyor insan." İnsan, neye alışmamalıysa... işte ona alışıyor zaten. Zamanla acıtan şeyler acıtmamaya başlıyor. Bir noktadan sonra... artık acıyı hissetmeyince, "galiba güçlendim" sanıyorsun. Ama hayır. Sadece donuyorsun. Yıllar geçti. Ben, o insanların malıydım. Zenginlerin oyuncak ettiği çocuklardan biri. Her sabah başka bir emir, başka bir yüz, başka bir korku. Sonra Hiroshi Sato geldi hayatıma. Onunla tanışmam, sessiz bir odada oldu. Beni gördü, sustu. Ben de sustum. O güzeldi. Kelimesiz bir bağ kurduk. Kimi zaman bir öğretmen, kimi zaman sadece susan bir baba gibiydi. Onun yanında ilk kez bir yere ait hissettim kendimi. Ama mutluluk, benim cebime sığmazdı uzun süre. Bir sabah kalktım, Hiroshi ölmüş. Sessizce gitmiş, arkasında sadece boşluğu bırakmış. Ben yine ortasız kaldım. Kaçtım. Los Santos diye bir şehre vardım. Kalabalık, yabancı, karmaşık. Ama kimse beni tanımıyordu. Güzeldi bu. Aynı zamanda korkunçtu. Orada dostlar edindim. Kardeşim gibi olanları tanıdım. Kendimi ilk kez "yaşıyor muyum?" diye sorguladığım anlar oldu. Ama hayatta bir kural vardı: ne zaman üstüne güneş doğsa, altından mutlaka bir gölge çıkardı. Bir gece, beklemediğim bir anda... Polisler bastı kaldığım yeri. Başımda bir torba, kollarımda plastik kelepçe. Teğmen adında biri vardı içlerinde. Güzel gülmüyordu. Kameraları, mikrofonları devre dışı bırakıp beni boş bir araziye götürdüler. "Sen yaptın. O iki polisi sen öldürdün" dedi teğmen. Hayır dedim. Yapmadım. Gözlerinin içine baka baka söyledim. Ama kimse doğrulara inanmıyordu. Dövdüler. Sustular. Tekrar dövdüler. Aşağıladılar. Kan, toprak ve nefret birikti üzerimde. Ve sonra... en karanlık olan oldu. Teğmen, insanlığımın üzerinden geçti. Bedenim paramparçaydı, ruhumdan söz etmiyorum bile. Ama yine de hayattaydım. Nefes alıyordum. O gün intikam yeminimi ettim. Tokyo, o gün ikinci kez doğdu. Kılık değiştirdim. Saçımı kestim, rengini değiştirdim. Plakamı çamurla gizledim. Maskemi taktım. Teğmeni izledim. Bekledim. Tam hedefe aldım. Tetiğe bastım. Kurşun vücuduna girdi. Ama çok insan vardı, kaçmak zorunda kaldım. Teğmen ölmedi. Polis departmanının gözü artık benim üzerimdeydi. Her adımımı izliyorlardı. Kaçtım. Santos'tan uzaklaştım. Aylar sonra geri döndüğümde, eski dostlarım kalmamıştı. Teğmen yoktu. Her şey değişmişti. Sonra Diana çıktı karşıma. Küllerimden doğan bir çiçek gibi girdi o kadın hayatıma. Sesiyle, bakışıyla, yüreğimde yılların sessizliğini parçaladı. İlk kez aşık oldum. İlk kez birini koklarken utanmadım geçmişimden. O da beni sevdi. Ama geçmiş, sevgiyle silinmez bazen. Kate adında biri çıktı karşıma. Beni tanıyordu. Geçmişimi ezberlemişti. Sinsi bir gülüşü, yalancı bir şefkatle geldi. Direndim. Diana'ya tutundum. Ama Kate kazandı. Diana’yı aldattım. Sonra gözlerinin içine baka baka çırpınışını izledim. Yalancı sözler söyledim ona: "Hiç sevmedim seni." Kalbimi korumak için, kalbini parçaladım. Gittim... ayağımın beni götürebildiği kadar, nefesimin el verdiği kadar uzaklara gittim. Bazıları buna kaçmak der, ben ise bir mecburiyet. Tokyo Tasaki öldü, dediler. Ama ben yaşıyordum. Yeni yüz, yeni ses, yeni bir hayatla. Artık Tokyo yoktu. Artık bir hayalet vardı sokaklarda. Ama içimde bir ses susmadı. Hikâye bitmedi. Kalbimin en dip yerinde, Diana'ya dair bir resim kaldı. Ve Hiroshi'ye dair, sessiz bir yemin. Ben kimim? Tokyo muyum, yoksa Tokyo’yu yakan bir öfke miyim? Bilmiyorum. Ama artık eski adımla değil, yeni bir isimle yürüyorum bu sokaklarda: Nanami Ueda. Bir hayalet gibi, yarım kalan hikâyemin gölgesinde. Ve bir gün, mutlaka her şeyin cevabını bulacağım. Yaşamak için değil belki... Sadece yarım kalan bu hikâyeyi bitirmek için. Ama biliyorum... Bu hikâyenin sonunda kimse beni beklemiyor. Ne bir omuz, ne bir isim, ne de bir yer. Ben en çok yalnız kalmaktan korktum. Bir çocuğun boş bir odaya tıkılıp annesini çağırması gibi... Bir kadının, sesini sadece kendi yankısından duyması gibi... Ve işte... Yine yalnızım. Karanlıkta yürüyen bir hayaletim artık. Adımlarımdan başka sesim yok. Aynalara bakmıyorum; çünkü karşımdaki kimseyi tanımıyorum. Belki de bu hikâyede kazanan yok. Sadece hayatta kalanlar var. Ve ben... Hayatta kaldığım için cezalandırılmış biriyim. Ama eğer bir gün bu satırları biri okursa, bil ki bu sadece benim hikâyem değildi. Bu, yalnız kalan, kırılan, ama hâlâ nefes alan herkesin hikâyesi. NANAMİ "Ana" UEDA Tokyo artık yoktu. Onun yerine "Nanami Ueda" doğdu. 2003 Japonya doğumlu, sessiz, utangaç, dünyadan bihaber görünen bir kız. Sokakta yürürken başını yerden kaldırmayan, göz teması kurmaktan korkan biri. Bir hayaletin kılığına sokulmuş etten kemikten bir yanılsama. Ama işin aslı şu: Nanami, Tokyo'nun yarattığı bir yalandı. Özenle dikilmiş bir kostüm. Saklanmak için. Kaçmak için. Tokyo, Diana’ya asla iyi bir hayat veremeyeceğini biliyordu. Çünkü Tokyo kirliydi. Yorgundu. Sevgisi bile yara açıyordu. Ve belki de... en başından beri sevmeyi bilmiyordu. Bu yüzden ona acı çektirmeyi seçti. Söylediği her yalan, Diana’nın gözünde nefret kazanmak içindi, ama aynı zamanda kendisini kurtarmak için de. Tokyo onu korumaya mı çalıştı, yoksa kendinden kaçmanın kolay yolunu mu seçti, kimse tam olarak bilemez. Ve şimdi Nanami, o utangaç maskenin arkasında saklanıyor. Kim olduğunu unutarak, unutturmak için yaşıyor. Ama geceleri, bazen uyanıyor. Diana’nın sesi geliyor uzaklardan. Ve Tokyo’nun en korktuğu şey yine kapıda: Yalnızlık. Kapanmamış yaralar, iyileşmek için zaman ister. Ve o zaman yakındır... 2 Alıntı
SULO Temmuz 31 gönderildi Yazar Temmuz 31 gönderildi kokesta, 8 saat önce yazdı: Geliyor gelmekte olan GELİYİİ Ndeasd, 8 saat önce yazdı: @simseyim @SULO Çünkü Diana fazla iyiydi... 1 2 Alıntı
SULO Ağustos 19 gönderildi Yazar Ağustos 19 gönderildi Nanami Ueda – Kayıp Bir Ruhun Son Şarkısı Bazı hikayeler biter, bazıları ise sessizleşir. Ve bazı insanlar ölmez: sadece karanlığın içinde kaybolur. Nanami Ueda işte öyle biriydi. Resmi kayıtlarda adı “kayıp” olarak geçti. Ama gerçekte o, yıllar önce kaybolmuştu zaten. Bir çocuğun elinden alınan masumiyetinde, bir adamın ellerinde parçalanan ruhunda, bir kadının gözlerinde taşıyamadığı sevgide… Nanami’nin kayboluşu dün başlamadı. Çok daha önceden başlamıştı. Onu en son görenler, başını hafifçe eğmiş, ağır adımlarla yürüdüğünü söylüyor. Yanında bir valiz yoktu. Sanki gideceği yerin hiçbir şeye ihtiyacı yokmuş gibi… Ya da belki gittiği yer, geri dönmeyeceği kadar uzak bir yalnızlıktı. Arkada kalan tek şey bir defter, bir beyzbol sopası, çanta… ve Diana’nın bulduğu o not. Kağıt sararmış, satırlar titriyordu. Her kelime, bir kalbin sessiz çığlığı gibiydi. Nanami’nin Notu Diana, Ben Tokyo’yum. Tokyo seni mutlu edemezdi. Bu yüzden Nanami’yi doğurdum: Sessiz, utangaç, kırılgan bir gölgeyi… Sana temiz görünen bir yüz göstermeye çalıştım. Ama yalan, gerçek karşısında uzun süre ayakta kalamaz. Ben seni sevdim, Diana. Belki duymak istemezsin. Belki de bu, sana ihanetimden daha ağır gelir. Ama gerçeği gizlemek, sana daha büyük bir haksızlık olurdu. Beni affetme. Affedersen, geçmişim tüm lekeleriyle sana bulaşır. Unutma da… Unutursan, ben tamamen yok olurum. Beni hatırla. Bazen acıyla, bazen öfkeyle… ama hatırla. Çünkü hatırlanmak, hayatta kalmanın tek yolu. Tokyo öldü. Nanami ise hiçbir zaman tam anlamıyla doğmadı. Ama ben seni sevdim. Ve belki de bu, yaşarken söylediğim tek doğruydu. Bugün insanlar hala soruyor: Nanami Ueda öldü mü, yoksa yeni bir kimlikle yaşamaya mı devam ediyor? Cevap belirsiz. Ne ceset bulundu, ne de yaşadığına dair iz. Sanki gece onu içine çekti ve sonsuza kadar sakladı. Gerçek şuydu: Nanami çoktan ölmüştü. Ya da belki hiçbir zaman tam anlamıyla yaşamamıştı. Onun hikayesi bir kayboluş değil, bir veda idi. Bir kadının kendi yüklerini taşıyamadığı için geride bıraktığı tek insana son bir kez sevdiğini fısıldaması… Kendi karanlığında yok oluşu. Şimdi geriye sadece sessizlik kaldı. Ama bazı sessizlikler, bir çığlıktan daha gürdür. Nanami’nin sessizliği hala şehrin sokaklarında dolaşıyor. Onu tanıyanlar dudaklarında şöyle der: "Nanami Ueda ne öldü, ne yaşadı. O, sadece geceye karıştı." K&A Alıntı
Önerilen İletiler
Görüşmeye katıl
Şimdi yayınlayabilir ve daha sonra kayıt olabilirsiniz. Bir hesabınız varsa, şimdi oturum açın.